Terug van weggeweest: wat ik leerde toen alles stilviel

TL;DR

Na een korte break voelde het alsof het leven me stilzette — met kleine signalen, onverwachte wendingen en bijzondere tekens. Wat ik leerde? Dat vertragen geen zwakte is, maar een uitnodiging om écht te voelen waar ik sta. Ik vond mijn eigen tempo terug. Mijn eigen schoenen. En misschien is dit ook voor jou het moment om lichter te gaan lopen op jouw pad.

De afgelopen maand voelde als een reis op zich.
Niet omdat ik ver weg was — ik was maar een week uit de dagelijkse stroom —
maar omdat alles wat er gebeurde me liet zien waar ik stond.
Wat ik voelde. Wat ik mocht loslaten. Wat ik niet langer hoef te dragen.

De kracht van vertraging: kleine signalen, heldere boodschappen 

“Vertraag. Adem. Sta stil bij jezelf.” 

De afgelopen maand voelde als een reis op zich. Niet alleen omdat ik fysiek weg was, maar vooral omdat het leven me onderweg precies liet zien waar ik stond.

Het begon bij de nieuwe maan van 24 juli.
Alsof er een fluistering op gang kwam:
“Vertraag. Adem. Sta stil bij jezelf.”

Ik verloor keycards. Stootte mijn teen. Viel met de e-chopper.
Kleine voorvallen, maar met een glasheldere ondertoon:
Neem een pauze, Lisette. Je hoeft niet steeds door.

De natuur als spiegel 

Vrijheid. Vertrouwen. Verschuiving. 

Onderweg kruisten buizerds, een aalscholver, paarden en libellen mijn pad.
Ze kwamen niet toevallig.
Ze brachten me symboliek. Vrijheid. Vertrouwen.

En ja, soms liep het anders dan ik wilde.
Een dichte winkel. Een bestelling die misging.
Momenten die me lieten voelen:
Ik bepaal niet wat er gebeurt, maar wél hoe ik ermee omga.

Over geld, ontvangen en durven kiezen voor jezelf 

Er speelde ook iets rondom geld.
Betalingen die bleven hangen. Facturen die uitbleven.
Maar op momenten dat ik voor mezelf koos — een paar schoenen, een nieuw topje —
ontving ik ineens, onverwacht.
Alsof het leven zei: “Kies eerst voor jezelf. Dan volgt de rest.”

Tekens die zich herhalen 

Herinneringen aan wie ik echt ben 

Libellen die steeds weer opdoken.
Een wasbeer — zomaar, in het wild.
Ze voelden als knipoog van het leven:

• Blijf nieuwsgierig
• Vertrouw op wat je niet kunt overzien
• Je hoeft het niet te verdienen — er is genoeg

Tegelijk voelde ik onrust.
Moeheid. Kort lontje.
Het hoort bij die laatste dagen voor een nieuwe maan.
Oud zeer laat los. En dat voel je.

Mijn eigen schoenen 

Als ik nu terugkijk, zie ik het patroon.
Alles hielp me bij het vinden van mijn eigen schoenen.
Eerst te groot — alsof ik nog ruimte nodig had.
Nu passend — alsof ik eindelijk thuis ben gekomen bij mezelf.

De oude schoenen?
Die passen niet meer.
En dat is oké.

Het is tijd voor een paar dat écht klopt.

En jij? 

Voel jij ook dat er iets mag veranderen? 

De nieuwe maan van 24 augustus nodigt me uit om het hardop te zeggen:
Dit ben ik. Dit is mijn energie. Dit zijn mijn stappen.

En dat gun ik jou ook.
Dat je voelt waar jouw schoenen knellen.
Waar lucht en ruimte mag komen.
En hoe je lichter mag gaan lopen. Op jóuw pad.

Wil je hier even op adem komen? 

Misschien herken je dit verlangen.
Naar rust — zonder schuldgevoel.
Naar ruimte — zonder uitleg.
Naar iemand die je voelt, zonder oordeel.

Je bent welkom. Precies zoals je bent.

Stuur me een berichtje, ik lees met aandacht

Mensen vragen dan vaak aan mij… “Wat bedoel je met je eigen schoenen vinden?”
Het gaat over leven en ondernemen op een manier die klopt voor jou. Niet langer meegaan met verwachtingen of patronen die knellen. Maar voelen waar jij ruimte ervaart en de moed nemen om oude schoenen uit te trekken en nieuwe aan te passen.

“Waarom voelde een korte break zo intens?” Hooggevoelige mensen nemen alles diep in zich op, ook tijdens rust. In de stilte komt naar boven wat je normaal wegduwt. Een paar dagen vertragen kan dan voelen als een reis naar binnen. Confronterend, maar tegelijk helend.

“Lisette, Wat betekenen libellen, wasberen en andere tekens voor jou?” 
Voor mij zijn het symbolen die me spiegelen. Soms herinneren ze me aan vertrouwen, soms aan speelsheid of juist aan verandering. Of je ze nu spiritueel ziet of niet, ze nodigen uit om te vertragen en stil te staan bij wat echt telt.

“Wat als ik wil vertragen maar me schuldig voel, Lisette? Dat vind ik echt een uitdaging.” Je bent niet de enige. Veel vrouwen dragen een groot gevoel van verantwoordelijkheid. Toch is vertragen geen luxe, het is voeding. Wanneer jij ruimte neemt voor jezelf, geef je daarna met meer energie en vanuit je kern.

Een blauw paar ogen

Paul kwam thuis, schrok van het bloed en van de situatie. We wachtten samen tot Mieke er was.
Zij feliciteerde ons: “Gefeliciteerd met jullie dochter.”
Ik legde haar op mijn buik, keek in haar ogen… prachtig blauw. Dat moment vergeet ik nooit meer.

Van intense vreugde naar stilstand

De kraamweek verliep goed, op de gewone ongemakken na. Toch voelde ik al: gaat dit straks wel lukken?
Twee weken later, op de kermis in ons dorp, kon ik opeens niets meer. Niet staan, niet lopen. Mijn rug deed vreselijk pijn.

Fysiotherapie hielp even, maar het kwam terug. De huisarts dacht aan een postnatale depressie en wilde antidepressiva voorschrijven.
Maar ik wíst: ik ben niet depressief. Ik kan gewoon fysiek niet meer. Ik kon mijn dochter niet eens dragen – en dat brak mijn hart.

Leren ontvangen

Het werd een periode van thuis zitten, wachten tot Paul thuiskwam en heel klein leven. Om hulp vragen deed ik niet snel, maar een kleine kring wist hoe zwaar ik het had. Vrienden en familie kookten en hielpen.

In december kwam ik bij een revalidatiearts. Hij keek me aan en zei:
“Ik snap je. Je bent fit, sportief, fanatiek. Ik zet je in het revalidatietraject.”
Eindelijk voelde ik me gezien.

Een lang herstel

Het werd een intensief traject van 1,5 jaar met fysio, ergo en aangepaste training. Ik deed mijn sinterklaasinkopen in een rolstoel, bezocht de Efteling in een rolstoel. Mijn grootste angst: kom ik ooit weer volledig terug?

Toen mijn dochter 9 maanden was, kon ik haar voor het eerst staand in bad doen. Ik huilde van geluk.

Uiteindelijk werd de oorzaak gevonden: mijn diepe buikspieren waren uitgerekt, zoals bij een enkel die omzwikt. Met specifieke training – balans, pilates – kwam er langzaam herstel.

Een nieuw pad

In december 2012 voelde ik het: mijn hoofd wilde weer leren. Ik begon aan een thuisstudie tot lifecoach.
Het cijfer dat ik haalde maakte me niet uit – het stond voor iets groters: mijn gedrevenheid en mijn nieuwe start.

Vandaag, 14 jaar later, kijk ik terug op die nacht en alles wat volgde.
Het leerde me dat kracht niet zit in alles zelf doen, maar in durven ontvangen.
Dat je lichaam een signaal geeft als het genoeg is geweest.
En dat je soms via de moeilijkste weg uitkomt bij het mooiste pad.

Als herinnering draag ik een veer op mijn pols – symbool voor mijn veerkracht, mijn kracht én mijn vertrouwen.

Van Lisette als leerkracht, naar Lisette als coach, naar Lisette die mensen begeleidt naar veerkracht, balans en verbinding met zichzelf.

Herken jij dat je soms té lang zelf doorgaat, tot je lichaam ingrijpt?

Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.  Stuur me een berichtje – ik lees het graag.