14 jaar geleden… de nacht die alles veranderde

Een nacht zonder plan

Veertien jaar geleden, in de nacht van zondag op maandag, begon een verhaal waarvan ik toen nog niet wist dat het mijn leven zou veranderen.
De volgende ochtend zou Paul – na onze vakantie – weer naar zijn werk gaan. Stiekem had ik gehoopt dat onze dochter in de vakantie zou komen. Iets met controle en loslaten…

Die nacht werd ik wakker en zei tegen Paul: “Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. Moeten we nu de verloskundige bellen?”
Dat typeert hoe ik toen in het leven stond: vooral niemand tot last willen zijn, denken dat ik het wel zelf kan oplossen.

Een kamer vol stilte

Onze verloskundige Mieke kwam langs. Zodra ze binnenkwam, stopten mijn weeën. We kletsten wat, maar er gebeurde verder weinig. Ze besloot weer te gaan en over een uurtje terug te komen.
Op het moment dat ze bij de deur stond, voelde ik de weeën terugkomen. En de gedachte die opkwam was: ik moet dit zelf opknappen.

Paul ging weer slapen, ik naar beneden. Ik zette Black Hawk Down op – een keiharde actiefilm, terwijl ik daar met weeën zat. Het blijft een bizar beeld.

Op een gegeven moment vroeg ik Paul om onze zoon naar zijn ouders te brengen. Waarom ik dat deed, weet ik nog steeds niet precies. Achteraf denk ik: als mijn schoonouders hem hadden opgehaald, was het hele verhaal misschien anders gelopen.

Alleen achter de computer

Toen Paul net de straat uit reed, werden de weeën heftig.
Ik wilde de verloskundige bellen, maar alle papieren en telefoons lagen boven. Dus stond ik, midden in de weeën, achter de vaste computer in de bijkeuken. Natuurlijk liep die vast…

En toen gebeurde het.
Mijn lichaam nam het over.
Eén perswee – het hoofd.
Tweede perswee – het lichaam.
Daar stond ik, achter de computer, mijn baby in mijn handen.

De navelstreng zat twee keer om haar nek. Rustig haalde ik hem eraf, als een sjaal. Ze huilde niet meteen, dus blies ik in haar gezicht en haalde – op gevoel – eventueel slijm weg. Toen kwam dat eerste huiltje.

Ik wikkelde haar in mijn pyjamabroek om haar warm te houden en belde de verloskundige: “Je kunt rustig aan doen, de baby is er al.”
Ik keek bewust niet of het een jongen of meisje was – dat wilde ik samen met Paul ontdekken. 

Een blauw paar ogen

Paul kwam thuis, schrok van het bloed en van de situatie. We wachtten samen tot Mieke er was.
Zij feliciteerde ons: “Gefeliciteerd met jullie dochter.”
Ik legde haar op mijn buik, keek in haar ogen… prachtig blauw. Dat moment vergeet ik nooit meer.

Van intense vreugde naar stilstand

De kraamweek verliep goed, op de gewone ongemakken na. Toch voelde ik al: gaat dit straks wel lukken?
Twee weken later, op de kermis in ons dorp, kon ik opeens niets meer. Niet staan, niet lopen. Mijn rug deed vreselijk pijn.

Fysiotherapie hielp even, maar het kwam terug. De huisarts dacht aan een postnatale depressie en wilde antidepressiva voorschrijven.
Maar ik wíst: ik ben niet depressief. Ik kan gewoon fysiek niet meer. Ik kon mijn dochter niet eens dragen – en dat brak mijn hart.

Leren ontvangen

Het werd een periode van thuis zitten, wachten tot Paul thuiskwam en heel klein leven. Om hulp vragen deed ik niet snel, maar een kleine kring wist hoe zwaar ik het had. Vrienden en familie kookten en hielpen.

In december kwam ik bij een revalidatiearts. Hij keek me aan en zei:
“Ik snap je. Je bent fit, sportief, fanatiek. Ik zet je in het revalidatietraject.”
Eindelijk voelde ik me gezien.

Een lang herstel

Het werd een intensief traject van 1,5 jaar met fysio, ergo en aangepaste training. Ik deed mijn sinterklaasinkopen in een rolstoel, bezocht de Efteling in een rolstoel. Mijn grootste angst: kom ik ooit weer volledig terug?

Toen mijn dochter 9 maanden was, kon ik haar voor het eerst staand in bad doen. Ik huilde van geluk.

Uiteindelijk werd de oorzaak gevonden: mijn diepe buikspieren waren uitgerekt, zoals bij een enkel die omzwikt. Met specifieke training – balans, pilates – kwam er langzaam herstel.

Een nieuw pad

In december 2012 voelde ik het: mijn hoofd wilde weer leren. Ik begon aan een thuisstudie tot lifecoach.
Het cijfer dat ik haalde maakte me niet uit – het stond voor iets groters: mijn gedrevenheid en mijn nieuwe start.

Vandaag, 14 jaar later, kijk ik terug op die nacht en alles wat volgde.
Het leerde me dat kracht niet zit in alles zelf doen, maar in durven ontvangen.
Dat je lichaam een signaal geeft als het genoeg is geweest.
En dat je soms via de moeilijkste weg uitkomt bij het mooiste pad.

Als herinnering draag ik een veer op mijn pols – symbool voor mijn veerkracht, mijn kracht én mijn vertrouwen.

Van Lisette als Leerkracht, naar Lisette als Coach, naar Lisette die mensen begeleidt naar veerkracht, balans en verbinding met zichzelf.

Herken jij dat je soms té lang zelf doorgaat, tot je lichaam ingrijpt?

Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.  Stuur me een berichtje – ik lees het graag.